W Polsce, na terenach nizinnych, podobnie jak w niemal całej Europie Środkowej, poszywanie dachów strzechą słomianą było tradycyjną metodą zabezpieczenia wiejskich budynków przed opadami atmosferycznymi. Strzechę wykonywano ze słomy żytniej "prostej", a wiec takiej, gdzie poszczególne źdźbła w żaden sposób nie były połamane lub zgniecione. Słoma przeznaczona do wyrobu strzechy była długa (120-140 cm) oraz musiała mieć odpowiednią elastyczność, którą uzyskiwano poprzez właściwą uprawę.

Można wyróżnić dwa zasadnicze sposoby krycia strzechą słomianą:

1.Strzechę wykonywano ze specjalnie przygotowanych snopeczków słomy żytniej, które wyrabiano jeszcze przed rozpoczęciem prac na dachu. Snopeczek składał się z dwóch wiązek słomy, które były w odpowiedni sposób związane słomianym postronkiem. Ważył około 2 kg a jego długość wynosiła 100-140 cm. Snopeczki miały kilka odmian, ale ze względu na sposób układania na dachu możemy je podzielić na:

-układane konwiami na dół
-układane kłosami na dół

    Po rozpoczęciu prac na dachu, przygotowane wcześniej snopeczki przymocowywano słomianym powrósłem do poziomej łaty dachowej, rozpoczynając od łaty okapowej ulokowanej najniżej, a kończąc na tej umieszczonej przy kalenicy. Łaty rozmieszczone były zwykle w odległości ok 40 cm. W ten sposób kolejne warstwy słomy przykrywały te wcześniej ułożone. W zależności od rodzaju użytych snopeczków grubość strzechy mogła wynosić nawet 40 cm. Dachy pokryte przy użyciu snopeczków słomianych były trwałe ponieważ przy odpowiedniej konserwacji należycie zabezpieczały budynek przez 30 lat. Ten sposób wykonywania strzechy umożliwiał różnorodne rozwiązania plastyczne. Stosując różne odmiany snopeczków, a także poprzez ich odpowiednie przycinanie uzyskiwano strzechę gładką lub schodkową.

2. Druga, nowsza metoda polegała na tym, że słomę rozkładało się luźno (na połaci dachowej) na grubość około 30 cm. Następnie przy pomocy specjalnej żerdzi, którą przywiązywano witkami wiklinowymi lub drutem do łaty dachowej, przyciskano słomę w odpowiedni sposób formując strzechę. Kolejna warstwa słomy przykrywała poszczególne żerdki dociskowe w ten sposób, że na połaci dachowej nie były one widoczne aż do kalenicy. Ten sposób umożliwiał wykonanie strzechy, która była zupełnie gładka.